ÖLMEZ BU VATAN

İstiklal savaşının en karanlık günleriydi; ana yurdun en verimli yerleri düşman çizmeleri altında inliyordu.Milletin bütün kuvvet kaynakları kurumuş dışarıdan ve içeriden ihanetler birbirini kovalamıştı.Herkes:

-Türk öldü! Diyordu

Türkiye’nin de Afrika ve Asya’daki esir memleketler arasında katıldığı sanılıyordu.Asırlarca Türk’ün egemenliği altında yaşayan milletler onun son varlığını yağma ediyorlardı. En akıllı görünen birçok yurtdaşlarımız İngiltere’nin veya Amerika’nın himayesini nimet saymaya başlamışlardı.

Atatürk böyle bir zamanda yer yer ayaklanan Türk halkına öncer oldu; Ankara’da Büyük Millet Meclisini kurdu.Bir gün mecliste söylediği nutkunu şair Midhat Cemal’in bi manzumesinin şu son beyti ile bitirdi:

”Ölmez bu vatan farzı muhal ölse de hatta,

Çekmez kürenin sırtı bu tabutu cesimi…”

Türk vatanının düşman elinde kalmıyacağı ve Türk milletinin asla esir olmayacağı hakkındaki iman Atatürk’ün ruhunda sonsuz bir kuvvet ve sönmez bir ateşti.Bu kuvvet ve ateşi, her fırsatta milletin her ferdine aşılamakta eşşis bir ustalık gösterirdİ.

 

N. A. BANOĞLU, YAYINLANMIŞ BELGELERLE ATATÜRK, SİYASİ VE ÖZEL HAYATI-İLKELERİ, 2. BASKI, İST. , 198, S. 148

Bir cevap yazın

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.